ผมยังจำได้ว่าตอนที่ใช้เวลาอยู่ที่มหานครลอนดอน ช่วงปี 2007-2008 นั้น คุ้นหน้านักร้องผู้หญิงชาวอังกฤษคนหนึ่งมาก
เวลาเดินไปเดินมาในเมืองช่วงบ่ายๆถึงเย็นก็จะมีคนยืนแจกหนังสือพิมพ์ฟรี จำได้ว่ามีสองหัว ฉบับหนึ่งคือ the london papers และอีกฉบับคือ London Lite โดยทั้งคู่ไม่มีอยู่แล้วในปัจจุบัน
บนรถไฟใต้ดินเราก็จะเห็นคนยืนอ่านไอ้หนังสือพิมพ์แจกฟรีนี้ และภาพหนังสือพิมพ์อ่านแล้วที่ยับเยินวางกระจัดกระจายไปทั่วตู้โดยสารก็เป็นภาพคุ้นชินตา
ที่สะดุดตาก็คือมีผู้หญิงนักร้องคนหนึ่งลงหน้าปก ส่วนใหญ่ภาพเธอก็จะถูกถ่ายเวลาที่เพิ่งไปปาร์ตี้ หรือถ่ายกลางวัน เป็นภาพเธอเมาหลับบ้างละ หน้าตายับเยินบ้างละ หลายครั้งภาพที่สื่อเอามาลงก็จะเป็นเธอที่มือหนึ่งคีบบุหรี่ อีกมือหนึ่งก็คงจะเตรียมตัวรับบุหรี่จากมืออีกข้างหนึ่งมาคีบ ผู้หญิงคนนั้นจะทำผมทรงจัดขึ้นไปตั้งสูงๆ เขียนตาหนาๆ เป็นเอกลักษณ์ ผมก็คิดว่า เอาละ คนจะดังก็ต้องสร้างกระแส แล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
แต่นั่นก็ก่อนหน้าที่ผมจะได้ฟังเพลงของเธออัลบั้ม Back to Black -อย่าเรียกผมว่าเป็นคนเหยียดเพศเลยนะครับ แต่ยากที่เพลงจากนักร้องหญิง (แถมยังเป็นคนอังกฤษ ที่เพลงไม่ค่อยจะได้ยินมากนักในเมืองไทย หากเทียบกับจากอเมริกา) จะทำให้ผมชอบได้ง่ายนัก
แต่ผมตกหลุมรักเพลงของเธอและเสียงของเธอ
ด้วยอะไรบางอย่าง การเดินทางกลับเมืองไทยช่วงปลายปี 2008 ผมเลือกจะเอาเสียงของเอมี่ ไวน์เฮาส์กลับมาด้วย
เธอยังรักษาความคงเส้นคงวาได้อย่างดีเยี่ยม ผมได้ยินชื่อของเธอบ่อยครั้งตามสื่อต่างๆ ทั้งไทยและเทศ
คนสาวผู้ซึ่งไม่อินังขังขอบ กับสิ่งใด
หวังว่าเธอจะห่มผ้าห่มหนาๆ
