เหี้ยเหี้ยเปนสัตวทั้งน้ำบกชนิดหนึ่ง ซึ่งนับเข้าในจำพวก จะกวด จรเข้ เหรา กิ้งก้า จิงเหลน จิงจก ตุกแก เพราะมันเปนสัตวเสพยของโสโครก เช่นศพมนุษยทรากสัตว และนานๆเข้ามาในที่อยู่ของฝูงชนครั้งหนึ่ง จึงเลยถือกันเสียว่าเปนสัตวอุบาทว์ ให้ลางร้ายแก่เจ้าของบ้านที่พบปะมันขึ้นอาไศรย การที่ถือกันดังนี้ย่อมเปนคติเหล็วไหล เนื่องมาจากคนโบราณ และเหี้ยนั้นคนไทยเราจะถือว่าเปนสัตวอะไรก็ตาม แต่จีนบางพวกกลับเห็นว่าเปนสัตวมีประโยชน์ รศเนื้อมันอะหร่อย หวาน หอม รับทานแล้วอาจมีกำลังวังชา ทั้งอาจบำบัดโลกในกายตัวก็ได้ เหตุนี้จีนบางพวก มีกวางตุ้งแลแคะเปนต้น จึงชอบรับทานกันยิ่งนักแม้เหี้ยนั้นจะเปนสัตวให้ร้ายแก่มนุษยผู้ที่มันขึ้นไปอาไศรยบนบ้านเรือนอย่างไรก็ตาม แต่คงไม่ร้ายเท่ามนุษยที่ชอบประจบสอพลอท่าน หาดีใส่ตัวให้ชั่วตกอยู่กับคนอื่น มนุษยที่มีลักษณดังกล่าวนี้ บรมอุบาทว์ร้ายยิ่งกว่าเหี้ยหางด้วนหลายเท่าทวีคูณ ถ้ามันขึ้นไปบนเรือนใครหรือคบใครเข้าแล้ว ถ้าไม่สวดสัพพีไล่ หรือจุดประทัดขับเสียแต่แรก อย่างไรก็ไม่หมดคาวอุบาทว์(จีนโนสยามวารศัพท์, ศุกร์ 3 มีนาคม ร.ศ.129, น.2)
เท่านี้ละครับ
ปล. อ้อ, ลืมไปอย่างหนึ่ง ลืมว่าต้องใส่คำว่า "ตัวเน้นโดยผู้เขียน" เข้าไปด้วย
